The Final Chapter

Op de valreep dan toch nog het laatste deel van ons reisverslag. Dat heeft even op zich laten wachten, omdat we op de terugvlucht wat technische mankementen hadden met onze laptop, waar dit verslag klaarstond. Pas na terugkomst in Uden (we zijn dus weer veilig aangekomen) hebben we dit mankement weten te fixen en kunnen we jullie dus nu voorzien van dit laatste verslag.

Fjordenland - Milford Sounds
Na de adrenaline kick in Queenstown rijden we naar Te Anau, het fjordenland. De hier gelegen Milford en Doubtfull Sounds zijn als het ware stijle bergen/rotsen die recht uit het water verrijzen. Vanuit Te Anau rijd je in zo’n 2,5 uur naar de Milford Sounds over een prachtige route met schitterend uitzicht, een spectaculair gezicht om te zien. Onderweg maken we weer enkele wandelingen in de prachtige natuur. Inmiddels bekijken we vooraf welke wandelmogelijkheden er onderweg zijn en plannen we daar onze route omheen. Milford Sounds zelf is het best te verkennen vanaf het water en daarom maken we daar een ‘scenic cruise’ inclusief heerlijk ontbijtbuffet. Vanaf zo’n boot word je ineens heel klein tussen die enorme kliffen die zo vanuit het water oprijzen.

Invercargill
Vanuit Te Anau gaan we door naar Invercargill. Een wat grotere stad, waar we lekker relaxt wat rondslenteren en belanden (voor een lampje van de camper) bij een soort doe-het-zelf zaak. Niet wetende dat dit ongeveer de grote trekpleister van Invercargill is. Het was ons wel al opgevallen dat er uitzonderlijk veel mooie oude auto’s en motoren stonden, maar dat hier ook de snelheidsmotor van de legendarische Burt Munro (wie kent hem niet!?) te vinden is. Met zijn zelfgemaakte monster haalde hij op de Amerikaanse zoutvlakte de hoogste snelheden in de jaren ’80. Echt een winkel waar opa Jan de hele dag zou kunnen vertoeven en zijn vingers bij af zou likken.

Catlins
Hierna gaan we door naar de Catlins. Een ruig gebied in het uiterste zuiden van NZ, waar het zuidelijkste puntje van NZ ligt, enorme surfwaves te vinden zijn en waar je in de baaien zeehonden, zeeleeuwen, pinguïns en dolfijnen zomaar in het wild kunt spotten. We bezoeken het meest zuidelijke puntje van het vaste land, Slope Point….een plek met niet meer dan een bordje waarop staat hoever het naar de zuidpool is en hoe ver naar de evenaar. Niet echt bijzonder, maar wij zijn er geweest, haha.

Next stop along the road is Curio Bay. Dit is een steile klif waar de golfen met een geweld tegenaan slaan, een woeste bedoeling, waar zelfs Piet Piraat toch wel wat angstig van zou worden ;-). Naast een wandeling over het mooie, vrij verlaten strand waar we nog enkele spelende dolfijnen spotten, zitten we een uurtje voor zonsondergang klaar op ‘Petrified Forest’ om de unieke en uiterst schuchtere yelloweyed pinguïn te spotten die rond deze tijd het strand op waggelt, is ons verteld. En ja hoor, zo ook vandaag. Je geduld wordt op de proef gesteld, want die paar pinguïns die er komen, maken om de beurt hun entree. Het blijven enorm grappige diertjes, die slechts op weinig plekken ter wereld vanuit het wild te bewonderen zijn.

Een ander hoogtepunt van de Catlins is Nugget Point, waar je vanaf de daargelegen vuurtoren het allermooiste uitzicht van de hele Catlins hebt. Dat uitzicht bestaat uit steile, tientallen metershoge kliffen, spelende zeehondjes (waarvoor je goed moet kijken, omdat ze nauwelijks van de rotsen te onderscheiden zijn) en zeeleeuwen. Ook het naastgelegen Roaring Bay biedt veel moois, zoals de al eerder gespotte pinguïns en dolfijnen. Echter deze komen pas vlak voor zonsondergang te voorschijn en dat duurt ons net wat te lang. En ondanks dat het meerendeel van de foto’s van de dag ervoor niet scherp en dus niet gelukt zijn, besluiten we om (na goedkeuring van Rens die voldoende dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns heeft gezien) door te rijden richting Dunedin en sluiten we de woeste Catlins hiermee af.

Dunedin
Dunedin is een stad met Schotse roots met zo’n 121.000 inwoners. Na wat surfers bewonderd te hebben, gaan we op weg naar Baldwin Street. Dit is de steilste straat van de wereld en die moeten wij natuurlijk gelopen/geklommen hebben. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 19% en op het steilste stuk zelfs 35%, is het natuurlijk een uitdaging. Rens en Fedde gaan er voor nadat ze in een winkeltje te horen hebben gekregen dat ze een heus diploma ontvangen als ze helemaal naar boven lopen. En natuurlijk bereikt Rens de top, appeltje-eitje. Na de zweetdruppeltjes van ons voorhoofd geveegd te hebben, staat er een volgende, uiterst smakelijke stop gepland. Dé chocoladefabriek van Nieuw Zeeland, Cadbury, staat hier midden in Dunedin. Zonder het te weten hebben we deze vakantie al aardig wat repen op uit deze fabriek. Dit moet je uiteraard gezien hebben. Omdat de tour zo’n 75 minuten duurt en deze niet echt geschikt is voor een buggy, besluiten Karin en Fedde om in de shop/restaurantje te blijven en Rens en ik ons te laten verleiden door de chocolade middels een hele tour door de fabriek. Miljoenen chocolaatjes, een bak van 100.000 kilo chocolade die in vloeibare vorm naar beneden gedenderd komt en het links en rechts proberen van een stukje van dit snoepgoed. Uiteraard kopen we ook een berg in, jammie!

Otago Peninsula
Otago Peninsula is een aan Dunedin gelegen schiereiland. En (hoe kan het bijna zou je zeggen) is er weer een geheel ander landschap te bewonderen. We rijden naar Sandfly Beach. En in tegenstelling tot waar we bang voor waren (een strand vol zandvlooien), treffen we daar na een 30 minuten durende wandeling bergafwaarts door het losse zand een prachtig strand met schitterende zandduinen aan waar het zand daadwerkelijk als een soort sluier overheen vliegt (vandaar de naam Sandfly). Hier waaien we effe lekker uit voordat we dezelfde weg weer omhoog klimmen. Voor Rens is het weer ‘ appeltje-eitje’ , maar de berg en zeker in mul zand is voor Fedde geen doen, en dus moet hij op de schoudertjes…windje tegen en bergje op mee. Na de nodige zweetdruppeltjes komen we weer moe, maar zeker voldaan op de top aan.

Mount Cook/Lake Take
Mt Cook is de hoogste berg van NZ en gelegen aan Lake Pukaki. De start van dit meer ligt op zo’n 55 kilometer rijden vanaf Mount Cook village, aan de voet van Mount Cook. De zon schijnt volop en vanuit de basis van dit meer is er een fantastisch uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van deze hoogste berg van Nieuw Zeeland. Mooi om, na de berg vanuit de helicopter gezien te hebben, de berg nu vanaf het vaste land te benaderen. Ook de rit er naar toe, in een ondergaande zon, is er weer een om in te lijsten. Uiteindelijk strijken we neer op een camping ground in het plaatsje Mount Cook village, van waaruit we de volgende dag starten met een wandeling. Voor nu sluiten we hiermee om een uur of 22.00 af, lekker zittend op een tuinstoeltje en genietend van een inktzwarte hemel met duizenden sterren, die hier extra goed zichtbaar zijn met de gletsjer op de achtergrond. Deze plek is een van de vijf plekken op aarde met het minste kunstlicht, waardoor hemellichamen extra goed en helder zichtbaar zijn. Een plaatje!

Ochtends maken we weer een fikse wandeling door de bergen. En alsof het nog niet genoeg is, plakken we er daarna nog maar even een stuk over grote rotsen naar de Tasman Gletsjer aan vast. Daar hoort ook een klein uitstapje naar de Blue Lakes bij. Oorspronkelijk inderdaad blauw door het gletsjerwater, maar inmiddels groengekleurd door de speling van de natuur. Een stuk korter, maar met de eerdere wandeling nog in de benen, kan dat nog net. Vermoeid en voldaan (want wat is het toch leuk om met zijn viertjes zingend, moppen tappend en lachend door de natuur te trekken) stappen we vervolgens weer in de camper om na een boterhammetje en uiteraard een stukje chocolade uit Dunedin weer op weg te gaan naar de volgende bestemming. Voordat we daar zijn, moeten we eerst de hele 55 kilometer langs Lake Pukaki weer terug en beseffen we ons dat we gisteren met het hele heldere weer een zicht op Mount Cook van toch minimaal 50 kilometer hadden. Das toch niet normaal!!

Christchurch
In Christchurch overnachten we op een kleine, wat verouderde camping vlakbij het centrum. Aangezien de avond nog nauwelijks begonnen is, nemen we na een snelle boterham de bus naar het centrum om alvast het eerste sfeertje van de big city te kunnen proeven. Daar aangekomen blijkt dat er van een echt centrum niet veel over is. Sinds de verwoestende aardbevingen van 2010 en 2011 is het hele centrum veranderd in een grote bouwput. Vele gebouwen zijn geheel of volledig verwoest en staan in de steigers, andere staan gewoon (onbewoonbaar of onbewerkbaar) leeg omdat nog steeds op verzekeringsgeld gewacht wordt. Tuurlijk wisten we van de aardbeving, maar nu pas zien we daadwerkelijk de impact op zo’n stad. Het is een stad in (weder)opbouw, waar op vele plekken mooie en creatieve initiatieven ontstaan om het zo nog enigszins leefbaar en aantrekkelijk voor toeristen te houden. Deze stad zal, laten we zeggen over 10 jaar, een hypermodern centrum zijn. Maar voor nu is het een sombere bedoeling.

Banks Peninsula
Het weer biedt niet veel goeds, regen dus. En dus staan we op ons gemakje op om vervolgens de I-site van Christchurch op te zoeken. Dat is in de huidige bouwput van het centrum nog geen gemakkelijke opgave. Uiteindelijk lukt het ons om er te komen en de mogelijkheden te verkennen voor onder meer Arthurs Pass, Christchurch zelf en Banks Peninsula.
Arthurs Pass valt af. Het is een geweldige route van de oostkust helemaal naar de westkust, die fantastisch met de trein te doen is. Maar de enige optie die er nog is, is de dag voor we naar huis gaan. Banks Peninsula trekt onze aandacht. Het is het schiereiland wat aan Christchurch grenst, wat miljoenen jaren geleden ontstaan is door 2 krateruitbarstingen en nu vol mooie uitzichten en natuurschoon zit. Een mooie autorit over een weg dwars over de bergtoppen naar Akoura. Vreemd genoeg weten ze bij de I-site te melden dat de Summit Road (scenic route) gesloten is. Echter onderweg informeren we nog eens en blijkt dat deze gewoon open is. De rit is inderdaad weer van een hoog kaliber, zoals we die al vele malen hebben gehad. Slingerend om de bergen en van hoog neerkijkend op diverse baaien en stadjes bereiken we zo rond 16.00 uur het stadje, waar we de camper parkeren op een free camping spot en het stadje verkennen en in de ondergaande zon een fish en chips eten. Jammergenoeg spotten we geen Hectors Dolphin (de kleinste dolfijnensoort die er is en uniek op de wereld hier te zien zou zijn).

Terug in Christchurch is het plan een geweldig mooie playground te bezoeken. In de folder wordt het aangeprezen als dé plek voor kinderen in Christchurch. Als we via de routeplanner op de plaats van bestemming aankomen, blijkt er niets te zijn. Er staat alleen een groot bord waarop de playground getekend is met de mededeling dat deze over een aantal jaar gereed zal zijn. Een stad in (weder)opbouw!

Gisteravond laat nog twee tickets via internet besteld voor de rugbywedstrijd Crusaders - Cheetahs uit de SuperRugby competitie. Deze competitie is samengesteld uit de 5 beste teams uit NZ, Australie en Zuid Afrika, the Best of the Best dus. En als je dan de mogelijkheid krijgt om een kijkje te nemen, moet je het niet nalaten. Dus zitten Rens en ik zo rond 18.00 uur in de bus richting het stadion. Jammer dat het niet het 40.000 plaatsen tellende stadion is, maar ‘slechts’ 15.000 toeschouwers, maar anderzijds betekent dat wel dat er een hele ontspannen, relaxte sfeer is en je er ook echt van kan proeven. Voor de knoesten het veld betreden wordt er natuurlijk eerst gedanst door de cheerleaders en komen daarna de ridders te paard aan de beurt. Rens vindt het geweldig. Een mooie ervaring om eens een rugby wedstrijd te bezoeken, bikkelharde mannen die elkaar ogenschijnlijk snoeihard te lijf gaan. Uiteindelijk wordt het dikke overwinning voor ons (zoals Rens als snel geleerd heeft) en gaan we, vrolijk wapperend met de Crusaders-vlaggen, weer in de taxi richting ons hotel. Ook dit hadden we niet willen missen.

De laatste dag is aangekomen. Wat is het een geweldige tijd geweest, die zoals eigenlijk iedere vakantie, ook voorbij gevlogen is. Jaren geleden ontstond het eerste idee om met het gezin (toen nog alleen Rens) een dergelijke reis te maken voordat hij 5 jaar en dus leerplichtig zou zijn. Naar mate deze datum dichterbij kwam, gingen we er ook steeds serieuzer mee aan de slag. Wij beiden zijn niet de types die dit soort dingen een jaar vooraf helemaal gepland en uitgestippeld heeft, dat maakt het in onze ogen ook juist zo mooi, maar dat het ging gebeuren dat is voor ons nooit enige twijfel geweest. Als het dan bijna zover is en ook je omgeving er het volste vertrouwen in heeft, dan kan je ook met de volle overtuiging ervoor gaan en dat hebben we gedaan en het was dubbel en dwars de moeite waard.

Alle cliches over dit prachtige land zijn waar; het is er wonderschoon (we wisten niet dat er zoveel schoonheden bestonden), het is er superveilig (we hebben ons geen enkel moment onveilig gevoeld), het is er brandschoon, de mensen zijn oprecht supervriendelijk en geïnteresseerd (waar vind je dat tegenwoordig). Het is gewoon het mooiste land ter wereld!!