Westcoast.....Adrenalinecoast!!!

Omdat de vooruitzichten richting de westkust wat het weer betreft wat minder zijn, besluiten we de ochtend nog even lekker te genieten van het strand in Abel Tasman. Even na de middag hebben we onze portie vitamine Z(on) weer gehad en spoelen we het zand en zout weer af om uiteindelijk richting Punakaiki te vertrekken. Na zo’n 20 kilometer, op een rustige highway door de vallei, neemt Karin voor het eerst het stuur van de camper over. Ze vindt het best een vreemd gevoel dat links rijden, maar gelukkig went het snel en rijdt ook zij al vrij snel relaxt door de bergen. Een leuke stop is bij Buller Gorge, waar we de langste hangbrug van NZ (160 mtr) bewandelen. Een hoge stalen brug met een voetpad van zo’n 30 cm breed en een net aan beide kanten. Er kan niets gebeuren, maar toch let je wel op en voelt een (al dan niet opzettelijke) wankeling van de brug toch wat onwennig aan. Leuk dus, met de aantekening dat we direct kunnen merken dat we hier in het gebied van de sandfly (zandvliegen) zitten en dat insmeren met Deet een noodzakelijk kwaad is in deze omgeving.

Punakaiki
De volgende dag gaan we op pad naar de Pancake Rocks, een rotsformatie die lijkt op jawel, stapeltje pannekoeken. Rens en Fedde hebben er wel zin in. Onderweg maken we een stop bij een lokale markt ergens op een klein weilandje. We kopen een kettinkje voor Rens met een walvisstaart voor snelheid en kracht. Die betekenis zal ons nog goed van pas komen tijdens het wandelen ;-). Ik krijg een kettinkje van de mannen wat staat voor vriendschap. En Erwin koopt een puzzeltje dat ogenschijnlijk het meest gemakkelijke puzzeltje lijkt die er is, maar waar je gemakkelijk twee weken over kan doen. Een mooi hebbedingetje om thuis iemand helemaal gek mee te maken.

De prachtige kustroute biedt ons schitterende rotspartijen in zee, waar het woeste water met enorme golven tegenaan beukt. Indrukwekkend. In de middag bereiken we de befaamde Pancake Rocks. De diverse rotspartijen zien er inderdaad net uit als een stapeltje pannenkoeken. Tussen de formaties door kan je goed de kracht van het water zien, die in de loop der tijden enorme gaten in de rotsen heeft geslagen en bij echt hoogtij buldert het water met enorme kracht en lawaai tegen de wanden omhoog. Bij een van de rosten wordt middels een tekening duidelijk dat de fantasie van de Maori’s hier groot was. Zij zagen in de rotsen vissen, leeuwen, octopussen etc. We zien een alleraardigste Duitser ook druk bezig om zijn fantasie op papier te zetten. Hij vraagt Rens of hij ook een tekening wil maken. Rens is meteen enthousiast en samen maken ze een mooie schets. Daarna maken we nog een bergwandeling naar de Porari rivier. Hoewel we de wandeling halveren, komen we toch pas weer ruim een uur later terug bij onze camper. Well done Rens, high five!! Onze overnachtingsplek vinden we aan een meertje waar het motto wel weer is: ‘ramen en deuren dicht, want hier liggen niet de sandflies maar de mosquitos op de loer’.

Franz Josef Glacier
Bij gebrek aan goed weer vertrekken we ’s ochtends vrij snel richting de Franz Josef en Fox gletsjers. Als het meezit gaan we hier vandaag onze eerste helikoptervlucht maken. Bij de i-site vragen we naar de mogelijkheden en krijgen we te horen dat er vanwege het bewolkte weer vandaag nog geen helicopter de lucht is ingegaan en dat het, gezien de vooruitzichten, maar zeer de vraag is of dat de komende dagen nog zal gebeuren. Daar gaat onze hoop op een mooie sneeuwlanding bovenop een van de gletsjers. Gelukkig zijn de aanbieders van de diverse scenic helicopter flights in het dorpje wat positiever ingesteld. Zij geven aan dat het weer hier veranderlijk is en dat dus pas morgen beslist wordt over het wel/niet doorgaan van de vlucht. Dat biedt kansen.

We maken een flinke wandeling naar de voet van de Franz Josef gletsjer. Daar waar voorheen het ijs om je voeten heen lag, is het nu nog kilometers verder waar de ijslaag daadwerkelijk begint. Maar wel een heel mooi uitzicht. ’s Avonds eten we gezellig in een restaurantje, waarna we de rust van een overnachtingsplek aan het meer (onder de naam MacDonalds….waarbij de kids tevergeefs vrolijk opveren) opzoeken (vol met sandflies….om gek van te worden) en het gekletter van de regen op het dak van de camper. Nu maar hopen dat het weer morgenochtend in ieder geval goed genoeg is om de geplande vlucht te maken. Fingers crossed.

We worden blij verrast wakker. Na een nacht van regen zien we tussen de wolken door de lucht open trekken. Maar als we vervolgens richting het centrum rijden, ziet de lucht er weer grauw uit. Als we aankomen bij de office wordt ons verteld dat de vlucht niet doorgaat door het slechte weer. Een grote teleurstelling. Op goed geluk plannen we de vlucht naar de middag en mocht dat weer niets opleveren naar de volgende ochtend. Ook ’s-middags gaat niet door. Nog 1 kans morgenochtend. Nu wordt het duimen dat we morgen beloond worden voor het lange wachten en alsnog de geweldige vlucht boven de gletsjer kunnen maken.

Zo als we de dag gisteren eindigden, zo start deze vandaag. Bewolking en regen. We zien het dus somber in wat onze laatste kans op een helicoptervlucht betreft. Maar we weten ook hoe veranderlijk het weer hier bij de gletsjers kan zijn. Tegen de tijd dat we van de kampeerplek richting het centrum rijden trekt de lucht wonderwel open en verschijnen er helblauwe gaten in het donkere wolkendek…zou het dan toch. 5 minuutjes later horen we het geronk van rotorbladen in de lucht, er vliegen vele helicopters boven ons. Onze stemming gaat van -8 direct naar +9. Vrolijk melden we ons bij de operator. Ondanks het feit dat we de vlucht boven de twee bekendste gletsjers (Franz Josef en Fox) geboekt hebben, wordt ons verteld dat de kans groot is dat we de meest uitgebreide vlucht (inclusief de hoogste berg van NZ, Mount Cook) gaan doen. Dat betekent een vlucht van circa 45 minuten. Dit mogen we niet tegen de andere 3 passagiers vertellen die met ons mee gaan (en zeer waarschijnlijk $ 100 pp meer hebben betaald).

Ik zorg er bij het instappen voor dat Rens en ik op de voorste twee stoelen naast de piloot plaats kunnen nemen. VIP-seats!! Does it het any better. Vol adrenaline stijgen we op en vliegen we heerlijk relaxt, onder een helblauwe lucht en een stralende zon over de besneeuwde toppen van de bergen. Wat een onbeschrijfelijk gevoel en uitzicht. Je hebt niet in de gaten hoe groot het sneeuwvlak onder je is (blijkt 24 km2 te zijn). Dat zie je pas als je heel in de verte een speldenkop in de spierwitte sneeuw ziet, wat later een helikopter blijkt te zijn. Na zo’n 25 minuten zet de piloot ons af op de ijzige sneeuwvlakte van Franz Josef en staan we met onze voetjes boven op de enorme gletsjer. Een fantastische ervaring! Op de weg terug naar het platform zien we in de verte dat de lucht weer dicht dreigt te gaan. Het lijkt er dus op dat onze 1,5 dagen en 3 pogingen wachten op dit moment niet alleen dubbel en dwars de moeite waard waren, maar mogelijk ook nog eens echt een lucky shot is. Na deze once-in-a-lifetime ervaring, zoeken we een cafeetje op om de adrenalinerush waarin we nog steeds zitten een niveautje te laten dalen.

Lake Wannabe
Na de geweldige vlucht, die we nooit meer zullen vergeten, hebben we nog een lange rit richting Lake Wanaka voor de boeg. Het is een prachtige route met mooie uitzichten waarbij we vergezeld worden van een stralend zonnetje. In Wanaka huren we fietsen. Rens krijgt een eigen fiets-achter-de-fiets (een soort van eenwieler die in plaats van het voorwiel met een stang aan de zadelpin van de fiets verbonden wordt). Hij kan er dus op fietsen als hij wil, en als hij geen zin heeft…trapt papa dubbel. Helaas duurt het fietsavontuur niet lang. Na een kleine 5 minuten slaat de achteras van de fiets van Rens vast en kunnen we geen kant meer op. Gedaan dus met de geplande fietsmiddag aangezien er geen andere zitjes of iets dergelijks verkrijgbaar is. Geluk dat we nog niet zo ver weg waren, balen want het weer is super en er zijn mooie routes te maken langs het meer. Om onszelf te troosten, eten we ’s middags het heerlijkste zelf gemaakte ijsje van NZ (vinden wij).

Queenstown
Een grote waterval van druppels deze ochtend. Helaas geen mooi uitzicht op weg naar Queenstown. De meest avontuurlijke stad van Nieuw Zeeland waar alles wat met avontuur te maken heeft te te beleven is; raften over de rivier, met een jetboat, aan een touw een soort van superswing maken en natuurlijk bungeejumpen. Dat laatste begon in deze stad vanaf een houten brug van 43 meter. Echter de echte waaghalzen kunnen van 134 meter hoogte naar beneden springen (Nevis Bungee). Aangezien ik op Kreta al eens vanaf een hoogte van 60 meter naar beneden ben gesprongen, is het nu tijd voor de hoogste/diepste sprong van heel Australasia. 134 meter, das een heel eind…meer dan een voetbalveld, met een vrije val van 8,5 seconden.

Adrenaline-day…oftewel tijd voor de grote sprong. Om 8.50 uur moeten we ons melden bij het office van AJ Hacket, hij was het die in de jaren ’80 het bungyjumpen commercieel ging uitbuiten, begon met de eerste sprongen. Een half uurtje later worden we opgehaald om ons na een ritje van 40 minuten af te laten zetten bij de Nevis river voor de ultieme jump van 134 meter. Onderweg passeren we ook nog de Kawarau bridge, daar waar het ooit begon, en gekscherend zeg ik tegen Karin “dat is een mooi bruggetje voor jou om af te springen”. Met de zenuwen valt het alleszins mee, misschien omdat ik al weet wat me te wachten staat. Ik word in een harnas gehesen en voor de 4e keer gewogen (het elastiek zou maar eens een metertje te lang zijn ;-)). Na nog een korte instructie (face forward jump, with the second bounce you rip of your cord and most of all…enjoy) is het zover. Ik zwaai en lach nog een keer en stap met de rest in een klein gondeltje om een meter of 50 verder over te stappen in de jumpledge. Dit is een soort stalen kooi die gespannen aan stalen kabels midden boven de klif (op dus zo’n 134 meter hoogte) boven de rivier hangt. Eigenlijk nog steeds geen zenuwen..sterker nog, ik heb er wel zin in/laat maar komen. Na vastgeketend te zijn aan de dikke elastiek nog effe zwaaien en lachen naar de camera en het aftellen kan beginnen…3 - 2 - 1 - go. En daar ga ik, met een mooie zweef duik ik de diepte in voor mijn vrije val…heerlijk en onbeschrijfelijk gevoel en al snel merk je dat geleidelijk de snelheid uit je val gehaald wordt en bungel je zo nog een keer of 3/4 op en neer. I did it (again)!! That was a nice jump man, krijg ik direct te horen. En zo voelt het ook. Ik zie dat Karin eigenlijk ook wel wil springen. 134 meter is teveel van het goede, maar die 43 meter brug die we halverwege nog tegenkomen ;-). Natuurlijk is dat mogelijk (dat zou ik ook zeggen als je zo snel een bult geld kan verdienen). We worden gedropt bij de Kawarau Bridge.

Nadat ik Erwin daar vol vertrouwen van die enorme hoogte af zag springen, zag ik ook dat het bij alle springers toch wel een kick gaf en begint het ook bij mij te kriebelen. Na een paar sprongetjes gezien te hebben, besluit ik om het te doen! Uiteraard wat gespannen maak ik de boeking definitief. Het is nog vroeg en dus niet druk en ik kan direct door naar de jumping pod om daar vastgeketend te worden aan mijn bungycord. Na wat tips van de ervarene (dat ben je al snel met 2 jumps), ga ik op het randje staan. Slik! Na een spontane, ietwat trillerig handje naar de toeschouwers maak ook ik een ferme duik naar voren de diepte in. Een onbeschrijfelijk gevoel volgt, echt gaaf, I did it! Erwin staat aan de rand het hele spektakel op film en foto te zetten. Goed zo mama, goed gedaan…hoor je Rens en Fedde op het filmpje roepen. Erg lief en als ze het mochten, hadden ze volgens mij ook graag (hoe jong ook) aan een elastiekje van een bruggetje af willen springen. Dit kan ik toch maar weer mooi van mijn bucket list afvinken en dat was niet iets waar ik voor deze vakantie ook maar een seconde over na had durven denken. Check!